Papier is geduldiger

 

Iedere Nederlander wordt geacht de Grondwet te kennen. Maar wie van onze lezers zal alle artikelen van die wet gelezen hebben?

Toch is er één wetsartikel waarvan we de laatste tijd bijna allemaal de mond vol hebben: artikel 7. Dat is het artikel waar de vrijheid van meningsuiting gewaarborgd is. Is dat dan zo belangrijk? Ja, daarmee werden we weer eens geconfronteerd bij de herdenking van de val van de Berlijnse Muur. Op televisie vertelden burgers van de voormalige DDR  hoe het is als je niet kunt zeggen wat je mening is zonder angst in aanraking te komen met de geheime politie. Nou, dat is in ons land wel anders, dachten alle tv-kijkers. Bij ons trekt iedereen z’n muil wel open: helderheid en transparantie zijn woorden waarmee we iedere dag om de oren geslagen worden. Je moet duidelijk zeggen wat je vindt. En die duidelijkheid wordt steeds vaker afgemeten aan de woordkeuze. Hoe grover hoe beter. Hoe ongenuanceerder hoe duidelijker.

Hoe is dat toch zover gekomen? Gebrek aan opvoeding, aan beschaving? Bezig zijn met jezelf zonder rekening te houden met gevoelens van anderen? Er niet aan denken dat je een ander zou kunnen beledigen? Respectloos? Misschien is het een gevolg van de vrije “opvoeding” in het verleden waarin veel werd toegestaan en weinig verboden. Misschien is het –ook-  een gevolg van de moderne media, zoals internet.

Internet is een heel makkelijk communicatiemiddel. Je rammelt snel op je toetsenbord je mening neer zonder al te veel na te denken en zonder scrupules. Kort en …duidelijk! En die mening, hoe kort door de bocht die moge zijn, wordt de wereld ingeslingerd. En gelezen door mensen die het nog korter willen verwoorden en nog minder scrupules hebben. Wat kan eindigen in klinkklare beledigingen, verwensingen, bedreigingen.

Daarom ben ik een fervent voorstander van een papieren krant. In zo’n krant heb je ruimte om beter te omschrijven wat je bedoelt, beter uit te leggen wat jouw mening is, meer ruimte ook om achterliggend feitenmateriaal te gebruiken.

Ik ben het daarom helemaal eens met collega Van Beijnum van “Kleintje Muurkrant” uit Den Bosch. “We noemen altijd man en paard”, zegt hij. Dat is goed, dat is helemaal volgens het recht op vrijheid van meningsuiting.

Laten we van die vrijheid een gepast gebruik maken.

Zelfs als je achternaam met de letter W begint…..

 

Door Henk Dame, 25 januari 2010

Reageer op deze column!